Crisis- een kans om jezelf beter te leren kennen

In februari 2020 zie ik op het nieuws dat er een virus is uitgebroken in China. Het covid 19 virus, onder “de gewone mensen” ook wel het corona virus genoemd. Enkele weken later is de eerste uitbraak van hetzelfde virus in Europa een feit en al snel daarna ook in Nederland. De eerste en tweede week van maart heb ik redelijk vol staan met afspraken, maar krijg ik mijn eerste afmeldingen door klanten in verband met het virus. 

Serieus? Zijn er mensen die zo veel mogelijk andere mensen willen mijden omdat er een virus is uitgebroken wat men nog niet kent? Zijn deze mensen bang? Ik ben oprecht verbaasd over de afzeggingen, maar leg het naast mij neer. Het is zo. 

Diezelfde week word in een persconferentie aangeraden dat mensen hun contacten met anderen het beste tot een minimum kunnen beperken. Op social media hoor ik collega’s erover dat ze het niet verantwoord vinden om hun praktijk nog open te laten. In eerste instantie vind ik veel reacties nogal overdreven, maar het zet mij wel aan het denken.

Hoe komt het dat ik helemaal geen angst ervaar? Heeft het te maken met het stevige vertrouwen dat ik voel dat alles goed komt? Of steek ik mijn kop in het zand? De adviezen die gegeven worden als; blijf binnen, houd afstand en vermijd zoveel mogelijk contact met andere mensen, vind ik absurd. En toch, volg ik ze op…

Komt dat omdat ik ze accepteer? Omdat ik als mens zijnde graag bij “de kudde” wil horen en doe wat iedereen lijkt te doen? Of speelt er iets anders? Ik vond het interessant om hier mijn gedachten over te laten gaan, maar heb gemerkt dat je er met gedachten alleen niet komt. Toen ik bewust mijn gevoel ben gaan aanspreken, kwam het antwoord op deze vragen als vanzelf.

* Welke vragen heb jij jezelf gesteld? 

* En heb je daar antwoord op gekregen? 

* Van alle verschillende en tegenstrijdige berichten die je hoort.. weet jij nog wat te geloven? 

* Wat is jou waarheid? 

Wat betreft de maatregelen die opgelegd zijn, hoe ga jij daarmee om? Doordat we minder naar buiten mogen word onze bewegingsruimte verkleind. Het zou kunnen dat je dat als beperkend ervaart. Maar misschien vind het je het juist wel overzichtelijk of geeft het rust. Misschien zorgt het meer binnen blijven er ook voor dat je figuurlijk gezien meer naar binnen gaat. Oftewel; dat je bewust je aandacht op jezelf richt. Bewust gaat voelen hoe je lichaam aanvoelt en waar het behoefte aan heeft. En bewust gaat voelen welke emoties je ervaart op een dag. 

* Zorgt dit naar binnen keren voor rust? 

* Of juist voor onrust? 

* Kan je ook handelen naar de behoeften die je voelt? 

* Wat levert dat je op? 

* Of vind je het het misschien frustrerend dat je behoefte anders zijn, dan je agenda aangeeft wat je te doen hebt?

Aan de andere kant, kan het net zo goed zijn dat het meer binnen zitten er juist niet voor zorgt om ook naar binnen te keren. Dat je juist niet wilt ervaren hoe je je voelt en liever je aandacht op de buitenwereld houd.

Veel mensen die normaal gesproken naar kantoor gaan, werken nu thuis.Zelf heb ik een praktijk aan huis en werkt mijn vriend op kantoor. Dit houd in dat ik door de week 5 dagen overdag het huis voor mij alleen heb. Nu mijn vriend ook thuis aan het werk is, was dat even zoeken voor mij. Ik moest de ruimte die ik voor mijzelf had ineens delen met iemand. In het begin merkte ik dat ik mij aan ging passen. Het was immers zijn werk was mijn redenering. Maar ik voelde al snel dat het op deze manier een vervelende periode voor mij zou gaan worden als ik mij steeds aan zijn werk aan zou passen. Ik heb aangegeven waar ik last van heb en samen hebben we gezocht naar een manier die voor ons beide fijn is.

* Hoe is het voor jou dat je je ruimte moet delen?

* Kán je deze delen? 

* Of is het ieder voor zich en leven jullie juist meer langs elkaar heen? 

* Voel je je nog vrij in je bewegingen? 

* Om jezelf te zijn en te doen wat je wil? 

* Of ben je veel bezig met rekening houden met de ander?

Enkele activiteiten die normaal gesproken zo normaal zijn, zijn nu ineens een bijzondere ervaring. Wat dacht je van; over straat lopen, of boodschappen doen. Doordat geadviseerd word zo min mogelijk contact te hebben en afstand te houden kan je het vervelend vinden als andere mensen dichtbij komen. Maar misschien vind jij het juiste vervelend als mensen afstand houden.

Ik ervaar regelmatig dat mensen met een boog om mij heen lopen. (nu in deze corona tijd dan..;)) Als mensen dat doen, maar mij wel begroeten of oogcontact maken, dan vind ik het prima. Ik ben gezien, heb de ander gezien en wij hebben dat elkaar laten weten. Wij hebben verbinding gevoeld.

Als mensen daarentegen met een boog om mij heen lopen, oogcontact vermijden en niks zeggen, dan vind ik dat vervelend. Ik voel mij niet gezien en afgewezen, omdat mijn poging tot contact niet beantwoord word.

Hoe is dat bij jou? 

* Vind jij het vervelend als iemand te dichtbij komt? 

* Zo ja, spreek je degene daar op aan? 

* Of zet je zelf een stap achteruit?

* Hoe heb jij jezelf leren kennen in deze bijzondere periode? 

* Heeft het iets positiefs betekend voor je zelfontwikkeling? 

* Of was het een grote bak ellende? 

Ik hoop dat deze bijzondere periode iets moois voor je gebracht heeft en je misschien wel wat dichter bij jezelf bent gekomen! Heb je vragen waar je zelf niet uitkomt en/of wil je jezelf beter leren kennen, dan help ik je daar graag bij!

Vertel uw netwerk over ons

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *